عنوان مقاله: پهنه بندي قابليت کشت زيتون در استان مازندران با تاکيد بر داده هاي موثر اقليمي و فيزيوگرافي
نویسندگان: سبحاني بهروز*
آدرس: * گروه جغرافياي طبيعي، دانشگاه محقق اردبيلي
چکیده:
يکي از ارکان اصلي و شناخته شده توسعه پايدار کشاورزي، به کار گرفتن اراضي کشاورزي بر اساس پتانسيل آن براي مناسب ترين کاربري کشاورزي است. هدف از اين پژوهش، پهنه بندي قابليت هاي اراضي استان مازندران براي کشت زيتون در رابطه با نيازهاي مطلوب اقليمي زيتون، بر اساس روش هاي تصميم گيري چندمعياره در محيط GISاست. منابع اطلاعاتي در اين پژوهش، پايگاه داده هاي اقليمي و منابع فيزيوگرافي است. پايگاه داده هاي اقليمي شامل درجه حرارت، بارش، تعداد روز هاي يخبندان، رطوبت نسبي، تبخيرو تعرق از آمار و اطلاعات 28 ايستگاه سينوپتيک، کليماتولوژي و باران سنجي اداره هاي کل ذي ربط استان، از زمان تاسيس تا سال 1392 جمع آوري شدند و داده هاي فيزيوگرافي شامل ارتفاع، شيب، جهت، کاربري اراضي، خاک و نقشه قابليت اراضي مي باشند. با استفاده از روش AHP معيار وزني هرکدام از داده هاي اصلي؛ اقليم 0.590، توپوگرافي 0.224، قابليت اراضي 0.112 و کاربري اراضي 0.074 تعيين شد و با همپوشانيآن ها در محيط GISنقشه نهايي کشت زيتون براي استان مازندران تهيه شد که حدود 21.3 در صد خيلي مناسب، 32.2درصد مناسب، 34.2 درصد متوسط و 12.3 درصد نامناسب براي کشت زيتون است و درنتيجه مناسب ترين مناطق براي کشت زيتون، ميان بندها يا کوه پايه هاي استانمازندران است که ارتفاع شان تا 900 متر از سطح دريا مي باشد. دماي سالانه اين مناطق 17 تا 20 درجه و مقادير بارش سالانه شان 500 تا 800 ميلي متر است.
